Ik word altijd geraakt door kleine uitingen van emotiemanagement in de wereld om me heen. Het maakt me blij als mensen hun emoties omarmen en er goede dingen mee doen, dat maakt de wereld zoveel mooier. Laatst zag ik op tv een mooi voorbeeld in de documentaire Vergeet mij Niet van Jan Jaap Kuiper van hoe een juf jonge kinderen in een klas leerde hoe ze met emoties rond onverwacht afscheid van een klasgenootje konden omgaan. Het was een totaal andere context, niet zakelijk, niet met volwassenen maar er waren ook een aantal treffende overeenkomsten, die nut hebben voor jou als leider.

Hier werd een professional geconfronteerd met onzekerheid, verdriet, angst en andere emoties te midden van een aantal minder ervaren personen die van haar afhankelijk waren en naar haar opkeken. Aan haar de schone taak om een les over te brengen op een groep die iets ingrijpends had meegemaakt en ze mee te nemen van waar ze nu waren naar een nieuw punt. Klinkt bekend? Nu wel he? De dilemma’s van iedere leider.

Wat deed de juf waar wij wat van kunnen leren als het gaat over delen en verbindend communiceren?

  • Ze bracht de leerlingen bij elkaar. Door ze te verzamelen creëerde ze een gevoel van saamhorigheid en schiep ze de condities zodat er veilig en open gedeeld kon worden
  • Ze stelde vragen en luisterde eerst waardoor ze inzicht kreeg in wat er binnen de groep leefde. Ze kon zich laten raken door wat ze hoorde en reageerde gericht en empathisch op dingen die haar aanspraken
  • Ze liet ruimte voor emoties en liet haar eigen emoties zien, zonder schaamte. De kinderen waren emotioneel, sommigen moesten huilen. De juf ook. Ze legde uit dat verdriet bij verdrietige situaties hoorde en dat dit soms met tranen gepaard gaat. Door haar eigen emoties te erkennen en in de context te plaatsen maar wel haar rust te bewaren werd een beladen moment gedeeld en verliep eigenlijk heel rustig
  • Ze bracht perspectief aan. De juf redeneerde met de kinderen over de herinnering aan de kindjes die de klas verlaten hadden en over dat ze niet vergeten zouden worden. Wederom uitleg over de betekenis, dingen of mensen waar je om geeft, vergeet je niet maar het is ok om er verdrietig over te zijn. De kinderen kregen de gelegenheid herinneringen op te halen en zo hun perspectief te bepalen op de gebeurtenis.
  • Ze verwerkten samen en gaven het gevoel een plek. De kinderen mochten met foto’s en liedjes een afscheidsmoment creëren en hadden iets tastbaars om op terug te kijken. Door er allemaal deel aan te hebben konden ze een gebeurtenis die heel veel impact had gehad, achterlaten én leerden ze omgaan met hun gevoelens eromheen.

Ik vroeg me na het zien van dit tv-programma af waarom we toch zoveel investeren in het leren van kinderen hoe ze emotioneel volwassen moeten worden en met elkaar om moeten gaan om het vervolgens in ons volwassen leven weer heel hard af te leren. Wat zou het toch mooi zijn als we ons ‘mens-zijn’, inclusief het kwetsbaar en emotioneel zijn, wat we allemaal van tijd tot tijd voelen, meer zouden gebruiken in onze werkrelaties. Het zal ons meer verbinden, meer verrijken en uiteindelijk succesvoller maken. Waarom dan?

In mijn artikel het tweede geheim van verbindend communiceren onthul ik waarom delen ook zeker voor jou als leider winst gaat opleveren. Onthoud: Delen = vermenigvuldigen. Ik ben benieuwd of er in de ‘documentaire’ over jouw leiderschap ‘beelden’ zijn waarin delen en emoties een plek krijgen. Vind jij het moeilijk of gaat het je over het algemeen goed af? What’s your story?