Het begon allemaal toen ik een tijd geleden  aan het werk was en tussendoor even snel wilde kolven (een  wereld waar ik enkele gelukkige maanden in heb mogen rondwaren) maar…er kwam niks. Het was een metafoor voor hoe ik me voelde op het moment…Een tiet die bol staat van de spanning en waarvan je verwacht dat het witte levenswater er volop uitspuit…maar ‘t staat droog. Geen flow…

“Shoulda, coulda, woulda”

Tekenend voor de fase waar ik me in bevond. Vol enthousiasme bol van de ideeën en passie om weer aan de slag te gaan maar als ik er dan voor ga zitten… komt er niks. Ik ben al enkele maanden geleden bevallen en had al lang geleden begonnen moeten zijn met werken. Let op… had…begonnen…moeten…zijn. Had… omdat we inmiddels al zoveel verder zijn, begonnen… omdat het nog steeds niet voelt alsof ik überhaupt een begin heb gemaakt, moeten… ach, ik moet altijd al zoveel van mezelf…en nu ook nog in het echt zeg maar, met de zorg voor een nieuw persoontje erbij en zijn… ja zijn… wie was ik ook alweer?

Nou zeg,  een stroom aan gevoelens komt er bij me los, herkenbaar misschien? Van ontgoocheling door de situatie waar je je in bevindt tot onrust over waar je nog niet bent. Alle emoties kunnen nuttig zijn, daar geloof ik in, positief of negatief ze geven een signaal af. Zolang je ze in hun puurheid ervaart en ze gebruikt om je verder te brengen hoeven emoties je niet in de weg te staan, sterker nog, ze kunnen zelfs een weg voor je banen. Waar begon mijn weg?

Na clearblue verandert alles

Net voor mijn zwangerschap was ik een enthousiaste ondernemer met een missie, de hele wereld vertellen over waarom emoties toch zo verdomd belangrijk zijn, zeker in werk. Het begon allemaal net te lopen met de business en veel ideeën stonden op punt van uitvoering toen het clearblue gezichtje in mijn leven verscheen  en mijn wereld overspoelt werd door braakneigingen bij voormalige verslavingen (zoals kip en garnalen), dikke enkels, buiken en tassen vol babyspul met een bekende paars-en-felroze kleur (waarom blijf je daar toch terug heen gaan?!) en niet te vergeten een pijnlijk bekken met een eigen wil en richting. Een hele snelle 9 maanden later een bundeltje geluk in de armen en hard knikkend instemmend met alle clichés: “het wordt nooit meer hetzelfde”, “het is het mooiste wat er is”, “de hele wereld draait om hem” en waar haalde ik vroeger toch de tijd vandaan voor haar, nagels, kleding kopen en oh ja zelfs eten op gezette tijden?!” Om over zaken nog maar te zwijgen. Nooit gedacht dat ik jaloers zou zijn op de loonslaven die zich elke ochtend gedwee als kuddedieren aansluiten in de eindeloze files op weg naar de massakantoren, de voorspelbare talloze koffiebreaks en wolkjes rokende collega’s voor de deur. Maar ja, zij kunnen tenminste ergens heen, hebben als het goed is kolfvoorzieningen ergens in die massakantoren, kunnen zich even concentreren en echt werk verzetten en hoeven het bovendien niet zelf te creëren, het ligt er immers al. O gunst, ik heb het nu wel heel erg te pakken. Torn ik nu ook al aan de fundamenten van mijn bestaansrecht als ondernemer….geef ik het op?

“In the jungle…”

Wat is er toch met mijn tomeloze ambitie gebeurd, mijn blijdschap met de vrijheden van het nieuwe werken en mijn enorme drive om de boel op te zetten en aan de slag te gaan? Waar is die zakelijke professional gebleven die het helemaal op een rijtje had en de boel ging laten knallen? Waar ik toen aan ondernemerszin de Hofpleinfontein in centrum Rotterdam had afgetroefd zit ik nu met flinke stuwing.

Een stroom aan ideeën, half afgemaakte plannen, en lauwwarme contacten die wachten om weer opgewarmd te worden en er komt niets uit. De boel blokkeert net voor de uitgang. In plaats van dat het eruit spuit, druppelt er maar wat waterig vocht uit. Een even zo grote stroom twijfels, angsten, spoken en vertragende omstandigheden legt de boel nagenoeg droog. Mijn creatieve ideeënstroom mondt nooit uit in een rivier van acties maar strandt in een ondoordringbaar woud van mindmaps, spuugdoekjes, to-do-lists, fruithapjes, actieplannen en poepluiers en dit alles begeleid door een symfonie van monotone babyliedjes, gekrijs en sabbelgeluidjes. Echt hoe kom ik ooit weer aan innovatief ondernemen toe? Hoe zorg ik ook dat ik nog enigszins van het moederschap geniet want deze bijzondere periode gaat al zo snel voorbij en komt “nooit meer terug” om nog maar een zeer waar cliché aan de lijst toe te voegen.

Niemand vertelt je dat als je zwanger wordt als ondernemer, de herstart een zware wissel op je trekt. Terwijl je de half afgemaakte plannen doorspit op zoek naar een sprankje van je oude zelf en de routine die je had opgebouwd zakt de moed je in de schoenen. Waar begin je, bij wie, en waarmee? Wat pak je wel op en wat laat je liggen aangezien je nu voor je gevoel tweemaal zoveel lijkt te moeten doen in de helft van de tijd? Je twijfelt aan jezelf, ben ik nog wel op de hoogte van de laatste trends en ben ik er niet te lang uit geweest? De angst om nooit meer een goed plan ten uitvoer te kunnen brengen, een goede routine te kunnen vinden slaat je om het hart. De spoken die roepen dat er nu niemand op jou zit te wachten en dat je als zelfstandig werkende moeder wel heel veel tijd van je kersverse spruit steelt, doen je de tranen in de ogen springen. Ieder nieuw huiltje, bultje, koortsbuitje, hoestje en niesje lijkt je nog verder van je doelen af te drijven.

De weg terug vinden

Stop, pauze! Even een stoomcursus emotiemanagement na de zwangerschap aanbieden aan mezelf  om te voorkomen dat ik me voorgoed blindstaar op de monitor van de babyfoon en langzaam in slaap gesust wordt door de klanken van ‘slaap-kindje-slaap’.

Ik heb weleens als feedback gekregen dat ik soms dreig te verzuipen in een moeras  van vraagstellingen waarin ik me voortdurend dingen afvraag. Oef… pijnlijk herkenbaar zullen we maar zeggen…ook in deze situatie. Emoties managen is erkennen wat je voelt, herkennen waar het bij hoort  en vervolgens passend gedrag kiezen om dichter bij je doel te komen. Ik voel angst, maar waarvoor eigenlijk? Is het afwijzing, teleurstelling of toch gewoon ouderwetse plankenkoorts, om er weer te gaan staan?

Hoe ga je om met angst die je dreigt te verlammen? Hoe voorkom je een overvolle borst zonder productie?

Actiepunten voor mezelf (en ook voor jou):

  1. ZIE: Constateren wat er aan de hand is, wat speelt er en het herkennen voor wat het echt is.
  2. FOCUS: Vervolgens de situatie goed in kaart brengen en bepalen wat er nodig is, ook op gevoelsgebied.
  3. INZICHT: Je kunt pas gaan schakelen als je inziet hoe je (aangepaste) gedrag je dichter bij je doel brengt.

Bij dit alles moet je je goed realiseren dat het gevoel wat nu bij je overheerst, rechtstreeks je gedrag beïnvloedt. Voel je je machteloos, dan zul je steeds meer stress ervaren die uiteindelijk tot uitputting leidt. Kun je echter gebieden onderscheiden waar je wel invloed op hebt en die succesvol sturen, zal dit gevoel van succes je uiteindelijk naar meer energie leiden. Die heb je weer nodig om nieuwe wegen in te slaan!

De angst kan ik op de vlucht doen slaan door mijn nieuwe situatie ook als nieuw startpunt aan te grijpen, niet zozeer helemaal opnieuw beginnen maar anders verdergaan. Niets belet me om half afgemaakte plannen af te maken in mijn eigen tempo en ze dan stap voor stap te gaan uitvoeren. Het netwerk wat ik heb mag dan wat lauw zijn, het bestaat nog steeds, misschien kom ik er wel achter dat het hele leuke nieuwe contacten oplevert of op z’n minst nieuwe inzichten. Een periode eruit zijn kan ook een verfrissend perspectief opleveren juist omdat je niet met alles bent meegegaan, je stapt er niet zozeer blanco in  maar met een even totaal ander blikveld (in mijn geval redelijk lichtblauw omrande bril) en dat kan wat sprankelends opleveren. Ik bedoel…uit een mislukte kolfpoging een blog schrijven,… aan origineel perspectief geen gebrek! Zo komt het met die andere ideeën ook vast wel goed.

Mijn doel is niet veranderd, met mijn bedrijf professionals helpen emoties in te zetten om succesvol te zijn in hun werk. Dat ik daar nu een perspectief aan toe te voegen heb, die van de combinatie moeder en ondernemer vraagt misschien om wat ander gedrag. Aangepast gedrag. Niet meer eisen van mezelf dat ik op elk moment plan A of B kan uitwerken met alle frustraties van dien als ik weer ondergekotst wordt tussen de bedrijven door. Maar wat gerichter tijd voor mezelf uitkopen zodat ik het dan op m’n gemak wel kan doen. Wanneer ik dan de spetters van het fruithapje van mijn gezicht veeg, daar dan ook ten volle van te genieten zonder dat de spetters dan op de geopende agenda terechtkomen omdat ik tegelijk probeerde een afspraak in te plannen. Dus ook kiezen voor genot, op die momenten dat het juist zo belangrijk is, ook al lijkt het compleet het verkeerde tijdstip ervoor. En duidelijk kiezen voor wat rechtstreeks impact gaat hebben op mijn business omdat ik daarmee de tijd die ik wel te besteden heb maximaal benut.

Mijn lessen van het kolfdrama

Als je wilt dat de boel gaat stromen, moet je de juiste druk uitoefenen. Borsten moet je eerst zachtjes masseren of onder warm water houden in zo’n geval. Bovendien moet je in de juiste mindset zijn. Door in een geconcentreerde bui, in een te koele kamer ineens je trui omhoog te doen en het kolven te starten krijg je slechts een paar druppels opbrengst. Door jezelf eerst in een andere mindset te brengen, de omgeving aangenaam te maken en je lichaam  (instrumentarium) erop voor te bereiden kun je de stroom langzaam maar gestaag op gang krijgen en krijg je de beste kwaliteit. Wil je alles tegelijk dan kan het er ondanks de druk niet goed uit en krijg je pijn en ongemak.

Zo zul je ook bij het willen van zakelijke opbrengst moeten kijken naar de omgevingsfactoren, in welke staat je instrumentarium is en waar je naar toe wilt. Goed emotiemanagement werkt alleen als die onderdelen bekend zijn en bovendien goed op elkaar afgestemd zijn. Zo kun je met het juiste gevoel, gedoseerd in de juiste verhouding, op het juiste tijdstip naar je doelen toewerken.

Terug naar flow

Soms werkt kolven niet omdat het toch een kunstmatige manier blijft. Wil je echt terug naar de basis dan heb je ‘buikgevoel’ nodig. Met de baby nog in mijn buik was je  perfect op elkaar afgestemd. In de buitenwereld zijn er vaak allerlei kunstmatige afleidingen die de pure band tussen moeder en baby kunnen verstoren. Waarom stroomt de melk bij stuwing wel direct het moment dat je je kleintje aanlegt? Het antwoord zit in de natuur, een hormoon; oxytocine komt vrij om het moment dat jij en je kleintje fysiek contact maken. Dat gebeurt niet op dezelfde manier als bij kolven. Bovendien is de zuigtechniek van de zuigeling perfect geschikt om de melkstroom op gang te krijgen, beter dan welke kolftechniek die dat ook maar probeert te imiteren. Je hebt dat stukje natuurlijkheid nodig om het proces pas echt goed op gang te krijgen en dat proces is uniek. Vertrouwen dus op de kracht van je eigen natuur, jouw buikgevoel, leidt je naar de juiste touch voor jou op dat moment, zonder twijfel. Alleen jij kan dat gevoel in jezelf vinden, toetsen en sturen. Zo natuurlijk als borstvoeding kan het zijn.

Als jouw ‘melk’ eenmaal overvloedig stroomt, zorg dan dat je goede ‘opvangcontainers’ hebt zodat geen druppel van je kostbare productie verloren gaat, het heeft je tenslotte veel bloed, zweet en tranen gekost. Leg vast wat je hebt bedacht (opslag), stippel uit wat je volgende stap wordt, ja zorg voor een vervolg (koelkast of diepvries voor je voorraad). Terwijl je je productie weer op volle toeren ziet komen zul je net zo happy zijn als ik toen ik eergisteren weer ging kolven en manlief me aanmoedigend toesprak gebruikmakend van mijn nieuwe koosnaampje; ‘Campina’. “Je bent weer helemaal op dreef, ‘Campina’, de productie is weer op peil” kreeg ik trots te horen.


Met de melkproductie zit het inderdaad  wel snor, nu de andere fabriek weer draaiende krijgen. Laat me weten of ik inderdaad op stoom ben door te delen wat dit inzicht voor jou heeft betekend.

Wil jij jouw ‘stuwdam’ ook doorbreken en weer in ‘flow’ ideeën genereren? Lees hier hoe je in ieder geval 1 obstakel overwint.

EmoGroet,

Faroshia

BewarenBewaren